Odsłuchaj ten artykuł
Hiszpania naruszyła unijne prawo. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok ws. dostępu do zawodu przewoźnika
Ten artykuł przeczytasz w 2 minuty
8 lutego 2018 r. Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok dotyczący dostępu do zawodu przewoźnika, w którym skomentował ustawodawstwo hiszpańskie (sprawa C-181/17). Przepisy w Hiszpanii przewidują bowiem dodatkowe wymogi w dostępie do zawodu. Aby uzyskać pozwolenie na świadczenie usług transportu publicznego, trzeba dysponować co najmniej trzema pojazdami. A to odbiega od podstawowych wymogów europejskich.
Wyrok stanowi, że wprowadzając taki wymóg Królestwo Hiszpanii nie dopełniło zobowiązań wynikających z Rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 Parlamentu Europejskiego i Rady z 21 października 2009 r., ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego.
W uzasadnieniu Trybunał podkreślił, że jednym z celów wspomnianego wyżej rozporządzenia jest zapewnienie bardziej jednolitego i skutecznego egzekwowania przepisów regulujących dostęp do zawodu w transporcie drogowym. Z tego też powodu rozporządzenie zawiera szczegółowy wykaz warunków, które należy spełnić by wykonywać zawód przewoźnika. Jednym z nich jest posiadanie jednego lub więcej pojazdów. Przepis rozporządzenia stanowi wprost, że należy „dysponować co najmniej jednym pojazdem, który został zarejestrowany lub w inny sposób wprowadzony do ruchu zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego – będąc jego właścicielem lub posiadaczem z innego tytułu, np. na podstawie umowy najmu z opcją zakupu, umowy najmu lub umowy leasingu”.
Wystarczy jeden pojazd
Każde przedsiębiorstwo posiadające przynajmniej jeden pojazd, przewidziane w art. 5 lit. b rozporządzenia nr 1071/2009, musi mieć możliwość uzyskania zezwolenia na transport publiczny. Państwa członkowskie mogą wprowadzać dodatkowe wymagania dla wykonywania zawodu i w tym zakresie Hiszpania wprowadziła kryterium co najmniej trzech pojazdów, twierdząc, iż to „dodatkowy, proporcjonalny i niedyskryminujący wymóg”.
Trybunał stwierdził jednak, że artykuł 3 ust. 2 rozporządzenia nr 1071/2009 nie może być wykorzystywany, jako uzupełnienie któregokolwiek z warunków wymienionych w rozdziale II tego rozporządzenia, ponieważ podlegają one wyczerpującym zasadom, które państwa członkowskie mogą zmieniać wyłącznie w granicach i w formie wyraźnie dozwolonej w tym celu przez prawodawcę Unii. Termin „dodatkowy” wymóg odnosi się do wymagań odmiennych od określonych w art. 3 ust. 1 ww. rozporządzenia.
Fot. Pixabay/CC0