Choć lata 50. XX wieku przyniosły w Europie wysyp dużych inwestycji drogowych, to projekty budowalne wszystkich państw zostały przyćmione przez rozmach prac drogowych w Stanach Zjednoczonych.
29 czerwca 1956 roku prezydent Dwight Eisenhower podpisał ustawę o budowie autostrad międzystanowych. Planował, że do 1975 roku powstanie ich 41 tys. mil (65,6 tys. km). Ostatecznie Kongres wydłużył sieć do 42,5 tys. mil. W 1960 roku zbudowano ponad 10 tys. mil autostrad, 5 lat później 20 tys., a w 1970 roku 30 tys. mil. Dopiero w 1980 roku długość sieci Interstate przekroczyła 40 tys. mil.
Udział federalnych funduszy w wydatkach drogowych USA na wszystkie rodzaje dróg wzrósł z 10 proc. w 1956 roku do 34 proc. w 1965 roku, aby w 1975 roku spaść do 21 proc. W kolejnych latach udział oscylował wokół 26 proc. plus minus 3 proc.
Autostrady międzystanowe skróciły czas przewozu
Wybudowanie sieci skróciło czas przejazdu między miastami co najmniej o 20 proc. Okazało się, że koszty użytkowania zestawu na sieci Interstate były o 17 proc. mniejsze niż na pozostałych drogach. Zwrot z inwestycji liczony w ogólnych korzyściach dla gospodarki sięgał 35 proc. zainwestowanych sum w latach 60. i zmalał do 10 proc. trzy dekady później. Wielkie koncerny sprzedaży detalicznej jak np. Wal-Mart nie istniałyby bez sieci drogowej pozwalającej na szybką dystrybucję dóbr. Zanim zbudowano sieć Interstate, administracja drogowa w 1959 roku szacowała średnią prędkość ciężarówek na 75,5 km/h, jednocześnie dodając, że 32 proc. ciężarówek i 70 proc. autobusów przekraczało prędkość 80 km/h, zaś 100 km/h tylko 4 proc. ciężarówek i 21 proc. autobusów.
Sieć Interestate powoli starzeje się, już w 2007 roku 75 proc. dróg miało ponad 25 lat, napraw wymaga większość z 55 tys. mostów i wiaduktów, na co nie stać agencji rządowych. Powoli autostrady międzystanowe są dzierżawione prywatnym firmom, które w zamian za remonty różnych odcinków wprowadzają na nich opłaty.
Mapa: Wikimedia/Department of Transportation Federal Highway Administration