W Stanach Zjednoczonych gęstość ruchu drogowego powróciła do poziomu z 1941 roku (czyli przedwojennego) na koniec 1946 roku za sprawą stanów zachodnich i środkowych. Stany wschodnie odrobiły spadki dopiero na koniec 1947 roku.
W 1949 roku w USA było zarejestrowanych ponad 5 mln samochodów ciężarowych, w kolejnym rejestracje wzrosły o 7,2 proc. Co piąty samochód ciężarowy należał do farmerów.
Profesjonalni przewoźnicy coraz częściej korzystali z zestawów, składających się z ciągnika siodłowego i naczepy. Rejestracje ciągników siodłowych sięgnęły w 1950 roku 139 tys. sztuk, z których blisko 33 tys. napędzanych było silnikami wysokoprężnymi lub na gaz propan-butan (LPG).
Dalekodystansowe przewozy rozwijały zachodnie stany
Już rok po zakończeniu wojny na Dzikim Zachodzie tamtejsi przewoźnicy, działający na bardzo długich dystansach, zaczęli kupować ciągniki napędzane dieslami. Nowy typ silnika był oszczędniejszy od jednostek benzynowych oraz spalających LPG. Były to pierwsze prawdziwie dalekodystansowe samochody.
Razem z nowymi pojazdami pojawiła się elitarna grupa kierowców tych ciężarówek. Zatrudnieni u takich przewoźników jak np. Pacific Intermountain Express (PIE) lub Consolidated Freightways pokonywali w 5 dni trasę liczącą 2,5 tys. mil z Zachodniego Wybrzeża do środkowych stanów. Pokonywali Góry Skaliste i pustynie Nevady.
Samochód PIE na trasie San Diego-Chicago prowadziło w sztafecie dziesięciu kierowców. Specjalistyczny magazyn „Automotive News” z lutego 1946 roku tak opisywał tę grupę:
Są lepiej ubrani i pomagają sobie wzajemnie, np. podając warunki drogowe. Ich pojazdy mają 15 biegów i masę całkowitą 72 tys. funtów (ponad 32 tony)”.
Tej wielkości pojazdy były wyjątkiem nawet w Stanach Zjednoczonych, ale władze zachodnich stanów, pozbawione gęstej sieci kolejowej, popierały inicjatywy przewoźników drogowych, widząc w nich ułatwienia dla rozwoju gospodarczego swoich regionów.
W kolejnym odcinku Historii transportu w Trans.INFO:
O prędkościach, jakie rozwijały amerykańskie ciężarówki w latach 50. XX wieku