Polska I Dywizja Pancerna miała w czasie II wojny światowej własne oddziały zaopatrzeniowe. Kronika Oddziałów Zaopatrywania I Dywizji Pancernej wylicza, że służyło w nich 56 oficerów i 1377 szeregowych, zaś w parku były 574 samochody ciężarowe.
Po wylądowaniu we Francji, od 8 do 22 sierpnia front był w odległości od 10 do 50 km od magazynów i transport z powodzeniem dawał sobie radę z dostawami – nie było ograniczeń w zużyciu amunicji i paliwa.
We wrześniu, gdy dywizja rozpoczęła pościg za wrogiem na dystansie 400 km i weszła do Belgii, ośrodek zaopatrywania w amunicję pozostał daleko w tyle i zaopatrzenie stało się problemem. Pod koniec miesiąca dostawy amunicji pokonywały 350 km, a paliwo i żywność 250 km. Na jedno działo przypadało (w zależności od kalibru i rodzaju pocisku) od jednego do 25 naboi.
Polacy wyzwalający Gandawę cierpieli na brak zaopatrzenia, szczególnie amunicji. Na działo 17-funtowe przypadało dziennie 5 naboi przeciwpancernych i 1 granat. Na armatę 75-milimetrową 2 naboje przeciwpancerne i 3 granaty. Sprawność dywizyjnego kwatermistrzostwa jednak zawsze zdołała zapewnić ilość amunicji potrzebną do wykonania zadań.
Generał Stanisław Maczek Fot. Centralne Archiwum Wojskowe/Wikimedia/public domain
Fakt, że dywizji nigdy nie zabrakło amunicji do ważnych działań, oddziały zawdzięczały ofiarnej pracy starszych wiekiem ochotników z Argentyny i innych krajów Ameryki Łacińskiej, zatrudnionych jako kierowcy wozów kolumn zaopatrzenia.
O nich generał Stanisław Maczek tak pisał:
… w przyszłości największą niespodzianką okażą się właśnie ci starzy kierowcy z Argentyny, Brazylii, którzy w czasie pościgu z Normandii do Belgii, przy wydłużających się nadmiernie liniach komunikacyjnych, pracując w dzień i w nocy bez wytchnienia, nigdy się nie załamują, dorzucą dużo swojego znoju i trudu do błyskotliwych sukcesów dywizji w tym okresie.”
Fot. Wikimedia/No 5 Army Film & Photographic Unit/Sgt. Wilkes/public domain
W kolejnym odcinku Historii transportu w Trans.INFO:
O najbardziej nietypowym pasażerze wojskowej ciężarówki podczas II wojny światowej