Rok 1949 przyniósł poza tymczasową Konwencją celną dotyczącą przewozów samochodami ciężarowymi towarów w ruchu międzynarodowym, powstanie Konwencji o ruchu drogowym oraz Protokołu o znakach drogowych. W kolejnych latach przyjęto Konwencję CMR, która do dziś stanowi jeden z najważniejszych aktów prawnych regulujących transport ładunków.
Za namową francuskiego ministra transportu Andre Morice’a, na początku 1953 roku ministrowie transportu krajów wspólnoty oraz Austrii i Szwajcarii powołali organizację Ministrów Transportu do koordynacji polityki transportowej. Kolejnym krokiem stało się podpisanie przez 17 krajów protokołu Konferencji Europejskich Ministrów Transportu (EKMT) w Brukseli 17 października 1953 roku.
Ponieważ ministrowie spierali się na jakim poziomie harmonizować stawki i nikt do tego zagadnienia nie miał serca, ta niewielka ówcześnie grupa grała drugie skrzypce w tworzeniu europejskiej polityki transportowej, bo w Europie powszechnie uznanym forum współpracy była EKG ONZ.
To właśnie EKG ONZ przygotował zawarte w 1950 roku europejskie porozumienie dotyczące mas i wielkości pojazdów dopuszczonych do ruchu po niektórych drogach. Europejskie państwa podjęły także deklarację budowy podstawowych arterii drogowych, które docelowo miały liczyć 54 tys. km w 20 krajach.
Kluczowa konwencja CMR
EKG ONZ we współpracy z IRU w 1954 roku przygotowała Konwencję dotyczącą ułatwień celnych dla przewozów pasażerskich oraz Generalne porozumienie dotyczące ekonomicznych regulacji w międzynarodowych przewozach drogowych. W kolejnym roku państwa przyjęły Porozumienie w sprawie znaków drogowych i prac drogowych.
W 1955 roku na żądanie EKG ONZ, IRU powołała specjalizowane stowarzyszenie Transfrigoroute Europe, aby ułatwić transport towarów łatwo psujących się. Samochody przewożące łatwopsującą się żywność nie musiały tracić czasu na granicach.
IRU wraz z Międzynarodową Izbą Handlową, International Institute for the Unification of Private Law (UNIDROIT) oraz Insurance Union przygotowały raport wstępny nazwany Raportem Bagge, który stanowił bazę dla stworzenia Konwencji ONZ dotyczącej drogowego przewozu rzeczy (CMR), która datowana jest na 19 maja 1956 roku. Przystąpiło do niej 10 państw (Austria, Belgia, Dania, Francja, Holandia, Jugosławia, Luksemburg, Niemcy Zachodnie, Polska i Włochy).
Konwencja CMR weszła w życie dopiero w 1961 roku. Opóźnienie wzięło się z kłótni nadawców i przewoźników, którzy spierali się o sposób naliczania i wysokość odszkodowania za straty powstałe w transporcie.
W kolejnym odcinku Historii transportu w Trans.INFO:
O tym, jakie zapisy dotyczące transportu zostały wprowadzone w Traktatach Rzymskich