W stosunku do międzynarodowych przewozów osób panowała powszechna zgoda, że konieczne są ułatwienia w ich organizacji. Przewozy pasażerskie rozumiano jako transport tych samych osób, tym samym pojazdem, a podróż zaczynała się i kończyła w tym samym miejscu.
Umowę o wolnym przepływie niebędącym tranzytem podpisały: Austria, Belgia, Czechosłowacja, Dania, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy Zachodnie, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Węgry, Wielka Brytania i Włochy.
Umowę o ułatwieniu przewozów pasażerów podpisały: Austria, Belgia, Czechosłowacja, Dania, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy Zachodnie, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Węgry, Wielka Brytania i Włochy. Porozumienia były pomyślane jako tymczasowe, ważne do 1949 roku.
W 1948 roku 14 krajów zgodziło się na swobodne wykonywanie międzynarodowych przewozów pasażerskich. Oznaczało to, że do ich wykonywania nie było konieczne pozwolenie administracyjne lub było wydawane automatycznie. Warunkiem było spełnienie przez kraj wzajemności oraz podporządkowanie się prawu i regułom technicznym oraz administracyjnym danego kraju.
W 1950 roku zarejestrowano 25 mln osób w turystyce międzynarodowej. Najpoważniejszym ograniczeniem były restrykcje walutowe turystów, którym władze zakazywały wywożenia dewiz, aby nie zburzyć delikatnej równowagi bilansu płatniczego zabiedzonych wojną krajów. W przypadku turystów brytyjskich limit w 1952 roku wynosił zaledwie 25 funtów.
W kolejnym odcinku Historii transportu w Trans.INFO:
O tym, jak dzięki IRU nowe przepisy uprościły przewozy międzynarodowe towarów